Vroeger op school leerde ik over de ‘Piramide van Maslow’. Je kent deze afbeelding misschien ook wel.
Ik denk dat het duidelijk is dat we niet aan de bovenste lagen van de piramide toekomen als de basis niet klopt. Dat is hetzelfde als een huis bouwen in een moeras. Op dit moment staat onze basis onder hoogspanning. Natuurlijk kan iedereen in ons land aan eten en drinken komen, maar niet meer op iedere plek. Veiligheid en zekerheid komt in de tweede laag aan bod. Als er 1 ding duidelijk is geworden, is het dat niets zeker is op dit moment. En als je je kunt overgeven daaraan en in het moment kunt leven, dan kun je je waarschijnlijk aardig redden. Hoe flexibel is jouw geest?
In de derde laag praten we over onze behoefte aan vriendschap en liefde. Ook deze laag staat flink onder druk. Want wat te doen als je niet meer spontaan met een groep mensen naar een leuk restaurant kunt of naar de bioscoop? Spontaniteit is ver te zoeken op dit moment. Ook dan weer de vraag: hoe flexibel is jouw geest? Kun je je nog vereenzelvigen met alles wat er gebeurt in onze maatschappij. Of krijg je ook last van kortsluiting in je hoofd. Is het niet juist dat we de mensen die niet zo sterk zijn in onze maatschappij moeten beschermen? Dat ze aandacht en liefde nodig hebben? Dat zijn prachtige medicijnen. Iedereen die gezien, gehoord wordt en erkend voelt zich sterk; welke problemen je ook voor je kiezen krijgt. Samen ben je immers sterk.
In de vierde laag komen we bij het onderwerp erkenning. Dat gaat er ook over hoe jij door anderen gezien wordt. Kun je je nog laten zien? Of ben je continue op je qui vive? Wat zal hij of zij van jou vinden? Iedere situatie is weer anders. Wat heb je nodig? Je hebt mensen nodig bij wie je jezelf kunt zijn. Ontzettend belangrijk voor je geestelijke gezondheid. Want als je niet jezelf kunt zijn, dan kun je jezelf verliezen. In een wereld waar veel mensen bang zijn, is dat een groot gevaar: jezelf verliezen. Er zijn op dit moment veel mensen met klachten anders dan corona. Ze zijn moe, onrustig, hebben last van hun rug of schouders. Ik hoor veel mensen zeggen dat ze er weer zijn na een voetreflexbehandeling. Hoe fijn is dat! Dat ze zeggen: ik ben er weer. Je kent vast wel de spreekwoorden: wie zit er op je nek? Of: wat heb je op je lever? Als dat het geval is, dan kun je last krijgen van psychosomatische klachten. Wat is de klacht achter je klacht en durf je daar naar te kijken en te voelen wat er dwars zit?
Een paar dagen geleden zag ik een filmpje wat daar naadloos bij aan sloot. Hier ging het o.a. over het spreekwoord: het stuit je tegen de borst. Als dat echt gebeurt, kun je daar letterlijk ziek van worden. Het klinkt misschien gek maar denk er maar eens over na. Beter nog, voel maar eens in je lijf hoe dat is. Je lichaam kan van een rottige situatie of opmerking in een schokreactie terecht komen en als je jezelf niet de ruimte geeft om daar mee om te gaan, dan sla je dit op in je lichaam. Een ree die net ontsnapt is aan een leeuw, staat na haar vlucht te briesen om de sensaties van de angst kwijt te raken en daarna gaat ze door met wat ze aan het doen was.
Nemen wij de tijd om te voelen wat er is? Of gaan we meteen weer door? Als we door gaan, blijven we in de actie of bevriesstand staan en dat is niet goed voor ons immuun systeem en onze geestelijke gezondheid.
Wat we op dit moment nodig hebben is flexibiliteit van onze geest om te blijven verbinden met elkaar. Met mensen die net zo denken als ons maar ook met mensen die anders denken dan ons. En als we elkaar blijven respecteren omdat de een nu eenmaal houdt van groen behang en de ander van paars behang dan worden we gezien, gehoord en erkend. Dat lieve mensen is van essentieel belang. Laten we niet verder van elkaar afdrijven. Samen zijn we sterk en kunnen we zorgen voor een goede basis. Als die goed is, kunnen we blijven bouwen aan onze eigen piramide en ons blijven ontplooien. Is dat niet het mooiste dat er is?
Maak er een mooie dag van en houdt een open blik.
Lieve groeten,
Esther